Wildlife Rescue - Australië
In Australië sterven zoogdieren in een schrikbarend hoog tempo uitTijdens een willekeurige week in de zomer worden tot 120 dieren behandeld in Tasmaniës enige volledig toegewijde dierenkliniek voor wilde dieren.
Van eksters tot wombats, bandicoots en hagedissen – het team van Bonorong Wildlife Hospital behandelt alle diersoorten die er binnenkomen. Hun filosofie stemt overeen met de onze: elk individueel dier is van belang voor het behoud. Daarom gingen we ons unieke partnerschap aan met Bonorong, dat van cruciaal belang was bij de oprichting van het wildlife-ziekenhuis.
Ons partnerschap en werk blijven doorgaan: we financieren het onmisbare diergeneeskundig personeel van Bonorong vier dagen per week. Onder leiding van Greg Irons ziet het dierenartsenteam in de zomer dagelijks tot 30 dieren en in de winter tot 20 dieren.
Sinds de opening van het ziekenhuis in januari 2018 hebben ze 2.260 dieren behandeld – het aantal dieren dat ze in die tijd opnieuw hebben gecontroleerd niet meegerekend.
We vroegen Greg en Sanctuary and Wildlife Hospital Manager Petra Harris over het reilen en zeilen van de kliniek en over het werk dat ze doen.
Tijdens een virtuele rondleiding in Bonorong Wildlife Sanctuary stelt directeur Greg Iron het publiek voor aan een wombat die verzorgd wordt in het reservaat. © Eric Woehler / IFAW
Wat zijn de meest voorkomende verwondingen of ziektes die je bij wilde dieren ziet?
Jammer genoeg zijn de meeste dieren ziek, gewond of verweesd als gevolg van antropogene (menselijke) activiteiten. Dit omvat onder andere aanrijdingen door auto's en verstrikt raken in vislijnen, six-pack ringen, vogelnetten en touw.
In de lente zien we echidna's die uit hun torpor komen (toestand van verminderde fysiologische activiteit, zoals een winterslaap) en het broedseizoen beginnen met verwondingen door aanrijdingen of aanvallen van honden. We zien ook een piek in blauwtongskinken (hagedissen) die gewond raken door aanvallen van honden/katten of ongelukken met trimmers.
Tussen april en mei krijgen we een grote toevloed van jonge net-uitgevlogen pijlstormvogels voor ze aan hun eerste noordwaartse trek beginnen. De meeste die we zien zijn gewond als gevolg van een noodlanding op wegen door hun onervarenheid.
Wat zijn enkele van de zeldzamere verwondingen die je ziet?
Sommige worden veroorzaakt door natuurlijke processen, zoals territoriale aanvallen van vogels op raven of eksters of blauwtongskinken die door eksters worden aangevallen. We zien ook zieke zeevogels ten gevolge van olielekken, en verwondingen door windturbines bij arenden.
Jammer genoeg zien we elk jaar een aantal dieren die neergeschoten zijn. Dit zijn meestal grote roofvogels.
Wat was de meest opmerkelijke comeback die je bij een dier hebt meegemaakt?
Twee verhalen schieten me te binnen.
Het ene gaat over een wombat die Tina heet. Ze kwam binnen met een hoofdwond toen ze nog maar ongeveer één tot twee kilo woog. Telkens als ze probeerde te lopen, rolde ze om vanwege haar verwonding. Ze kreeg flesvoeding en werd in een heel plat verblijf gezet. We voegden langzaam treetjes toe om haar kracht weer op te bouwen. We dachten niet dat ze weer terug naar het wild zou kunnen, maar aan het eind van haar revalidatie kon ze alles wat elke andere wombat kon. Je kon niet meer zien dat ze gewond was.
De tweede gaat over twee heel kleine baby Tasmaanse duivels: Mali en Phoenix. Hun moeder was aangereden door een auto, maar gelukkig werden ze meteen in de buidel gevonden. Dat is belangrijk, want ze kregen het niet te koud en raakten niet uitgedroogd, wat een enorm verschil maakt voor hun overlevingskansen. Omdat ze ondergewicht hadden, hadden we een strikt voedingsschema en moesten we ze op een ideale temperatuur houden. We zagen hoe ze zich er doorheen trokken en tegen alle verwachtingen in overleefden. Het is zeldzaam om Tasmaanse duivels al op zo'n jonge leeftijd te zien opgroeien. Het was echt een bijzondere ervaring.
Laten jullie dieren weer in hun natuurlijke omgeving vrij?
Dit is altijd ons eerste doel. Hoewel we graag een thuis bieden aan dieren die niet vrijgelaten kunnen worden, zien we ze toch veel liever terug naar het wild, waar ze thuishoren.
We onderzoeken het dier eerst om te zien of het zelf in het wild kan overleven. Hierbij is het IFAW-ziekenhuis absoluut van cruciaal belang. Er wordt behandeld met de bedoeling het dier weer vrij te laten in het wild. Soms zullen de verwondingen van een dier helaas fataal zijn, en andere keren betekenen hun verwondingen dat ze in het wild niet kunnen overleven. Dit betekent niet dat het dier automatisch in gevangenschap wordt geplaatst. We moeten ervoor zorgen dat we een geschikt leefgebied voor dat dier kunnen bieden en dat het – heel belangrijk – een gelukkig leven kan leiden.
Hoe heeft de COVID-19-pandemie jullie beïnvloed?
We moesten het reservaat voor het publiek sluiten, wat betekende dat we voor een aanzienlijke tijd die bron van inkomen misten. Dit zou ons vermogen om gewonde, zieke en verweesde dieren medische hulp en zorg te blijven bieden ernstig hebben belemmerd, als we ons belangrijke partnerschap met IFAW niet hadden gehad.
De financiering van IFAW was van cruciaal belang om de deuren van ons ziekenhuis open te houden zodat we gewonde wilde dieren konden blijven redden en verzorgen.
Kijkje achter de schermen?
Gerelateerde content
Zonder jouw steun kunnen wij ons werk niet doen. Geef nu voor het verbeteren van de leefomstandigheden voor dieren.