langs 1.600 grondbezitters in Kitenden om olifant te beschermen

In 2012 reden Evan Mkala en Bernard Tulito zes maanden lang door uitgestrekte hectaren land diep in de Keniaanse wildernis om duizenden grondeigenaren ervan te overtuigen ruimte te creëren voor olifanten en andere wilde dieren.

Door dit te doen, hebben de twee mannen een conserveringsmodel helpen opbouwen dat wereldwijd als voorbeeld dient voor hoe gemeenschappen, dieren en het toepassen van conserveringswetenschap een heel ecosysteem kunnen vormen.

Dankzij hun inzet voor een van IFAW's meest gedurfde conserveringsinitiatieven, hebben we de Kitenden Conservancy opgericht op een oorspronkelijk stuk gemeenschapsland van 6.500 hectare tussen Amboseli National Park in Kenia en Mt. Kilimanjaro National Park in Tanzania. Dit heeft geholpen bij het veiligstellen van een cruciale migratieroute van Afrikaanse olifanten die de grens tussen Kenia en Tanzania passeert. Sinds 2013 is Kitenden uitgegroeid tot een gebied van 10.500 hectare.

vertrouwen opbouwen op onbekend terrein

Geboren en getogen in Taita Hills aan de rand van Tsavo East National Park in Kenia, leerde Mkala als kind over mens-dier-conflicten door de olifanten die door zijn dorp trompetterden.

De ervaring zorgde voor een interesse die hem ertoe aanzette om een opleiding te volgen in wildbeheer en natuurbescherming. Toen hij vervolgens Amboseli Project Officer werd bij IFAW, had hij slechts een laptop en een droom: om 1.600 grondeigenaren ervan te overtuigen om hun stukken land van 4 hectare te registreren in een leaseovereenkomst om ruimte voor olifanten veilig te stellen.

Hij bevond zich op onbekend terrein en stapte in het duister.

"IFAW was een onbekende organisatie in Amboseli, en er ging een gerucht rond dat we kwamen om mensen hun land af te nemen," herinnert Mkala zich. "Ik had nog nooit onderhandeld over een leaseovereenkomst voor land en sprak de lokale taal niet. Waar moest ik beginnen? Hoe kon ik hun vertrouwen winnen?"

Hij besefte dat hij vertrouwen moest opbouwen tussen IFAW en de lokale bevolking.

"Ik dompelde mezelf onder in de gemeenschap, woonde hun evenementen bij, deelde maaltijden met hen," zegt Mkala. "Met de tijd accepteerden de morans (jonge krijgers) mij en gaven me een Maasai-naam: Menye Laiyok – vader van de morans."

De gemeenschapsleden maakten duidelijk dat ze elke stap van de leaseovereenkomst moesten begrijpen.

"Ik legde aan elke groep die ik ontmoette uit dat ons belang verder ging dan alleen het leasen van hun land," zegt hij. "We waren van plan een natuurbeschermingsgebied op te zetten dat eigendom was van en beheerd werd door de gemeenschap, zodat grondeigenaren olifanten konden 'gebruiken' door inkomsten uit toerisme en andere voordelen, net zoals ze dat zouden doen met de koeien die ze koesteren."

Hij prijst Maasai-gemeenschapsleider en voorzitter van de Olgulului-Ololarashi Group Ranch, de heer Daniel Leturesh, dat hij de gemeenschap verzekerde dat IFAW betrouwbaar was.

geduld en overtuigingskracht

Bernard Tulito, Community Liaison Officer, geboren in Amboseli en grondeigenaar in Kitenden, werd de sterkste bondgenoot en rechterhand van Mkala.

Mkala en Tulito doen herinneringen op aan de tijd dat ze samen met een landmeter door uitgestrekte gebieden van dichtbegroeid struikgewas trokken, grenzen markeerden en de brandende zon, teken en gescheurde kleding trotseerden. Vervolgens reisden ze van dorp naar dorp, op zoek naar grondeigenaren en verifieerden ze of de landaandeelcertificaten overeenkwamen met de details op hun kaart.

Dit betekende dat ze om 4 uur 's ochtends vertrokken, dagelijks 100 kilometer reden over veepaden, en vervolgens van dorp naar dorp liepen, van deur tot deur, soms werkend tot middernacht met slechts het licht van een zaklamp. Dat waren de nachten die ze in de dorpen doorbrachten of wanneer hun inmiddels gehavende jeep het begaf.

"De Olgulului-Ololarashi-groepsranch is vier keer groter dan Amboseli National Park," legt Tulito uit. "Maasai-dorpen en -huizen liggen verspreid, dus je kunt je voorstellen hoe uitgestrekt het terrein was dat we moesten doorkruisen en hoeveel werk het kostte om de handtekeningen van 1.600 grondeigenaren te krijgen."

Mkala en Tulito stonden voor de uitdaging om vertrouwen op te bouwen onder de diverse groep grondeigenaren. Het overtuigen van lokale gemeenschapsleden om rekeningen te openen waarop ze hun leasebetalingen konden ontvangen, terwijl sommigen nog nooit met een bank hadden samengewerkt, en het verzamelen van landaandeelcertificaten (sommige waren gescheurd): het vergde geduld, overtuigingskracht en enorme vastberadenheid.

inspanningen voor natuurbehoud veranderen dieren- en mensenlevens

Als landeigenaar in Kitenden is Tulito trots op wat ze hebben bereikt, omdat hij in staat is geweest om zijn mensen te voorzien van stimulansen zoals werkgelegenheid bij het reservaat, levensonderhoudsprojecten voor vrouwen en studiebeurzen voor studenten. Dit, zegt hij, heeft de waarde van hun ooit onvruchtbare land verhoogd en het bewustzijn voor natuurbescherming binnen de gemeenschap verbeterd.

De ervaring was diepgaand voor Mkala, die het veiligstellen van Kitenden beschrijft als de meest uitdagende maar ook meest bevredigende opdracht van zijn carrière.

"Het verkrijgen van deze leaseovereenkomsten heeft mijn uithoudingsvermogen tot het uiterste gedreven, met de hitte, off-road rijden en lange dagelijkse tochten," zegt hij. "Maar ik heb hier levenslange vrienden gemaakt, netwerken opgebouwd, levens beïnvloed en ongelooflijke lessen geleerd die me mijn hele leven zullen bijblijven."